Φίλε αναρχικέ...!

Καταρχάς θέλω να σου ζητήσω συγγνώµη. Γιατί δεν ξέρω να µιλάω όπως εσύ. Εγώ νιώθω ότι είµαι του συστήµατος, συµβιβασµένος και συµβατός. Βολεµένος κάπως. Εσύ είσαι το αντίθετο· ασύµβατος και ασυµβίβαστος. Ελεύθερος από κλισέ και συµπεριφορές. Αγωνίζεσαι ενάντια σε κάθε εξουσία, κράτος, δύναµη δηλαδή που θέλει να επιβληθεί δυναστικά, αναγκαστικά. Αγωνίζεσαι. Εγώ δεν αγωνίζοµαι. Γι’ αυτό και η γλώσσα µου, ο λόγος µου δύσκολα θα σε βρεί. Το ξέρω ότι εκπέµπω σε συχνότητα πολύ χαµηλή για τ’ αυτιά ενός αναρχικού. Γι’ αυτό προκαταρκτικά σου ζητώ συγγνώµη.

Ήθελα όµως να σου πώ πως εχθές βρήκα ένα γράµµα κάπου στη βιβλιοθήκη µου. Μιά επιστολή γραµµένη πολύ πίσω, λίγα χρόνια, λέει, µετά το Χριστό. Τη διάβασα· δεν την πολυκατάλαβα. Κάτι σκέψεις µόνο έκανα, σωστές ή όχι, δεν ξέρω. Είπα όµως ότι εσύ θα την καταλάβεις καλύτερα, γι’ αυτό και κάθισα να σου γράψω, να στη δείξω, κι αν θές, βόηθα µε και µένα να την «πιάσω».


Λέει για την εµφάνιση στον κόσµο µιάς νέας τότε τάξης ανθρώπων, που άρχισαν να τους ονοµάζουν «Χριστιανούς» (Είναι αυτοί, οι σηµερινοί… άστα, κι εγώ σ’ αυτούς λέω ότι ανήκω). Αλλά λέει κάποια παράξενα γι’ αυτούς, δηλαδή πως ζούσαν.


Απαντά σε κάποιον Διόγνητο, που είχε κάνει µιά ερώτηση: Τι τελοσπάντων είναι η νέα αυτή γενιά των ανθρώπων που µπήκε τώρα τελευταία στη ζωή µας, και πως συµβαίνει όλοι τους να περιφρονούν τον κόσµο και να καταφρονούν το θάνατο…
Καί του απαντά ο επιστολογράφος και του γράφει:


Αυτοί, του λέει, οι Χριστιανοί, εξωτερικά δεν ξεχωρίζουν από τους άλλους, ούτε καµιά επισηµότητα πάνω τους έχουν. Παρόλα αυτά – στο γράφω όπως το λέει – «οµολογουµένως παρουσιάζουν θαυµαστή και παράξενη στάση ζωής. Κατοικούν στις πατρίδες τους, αλλά σαν προσωρινοί» (σά να πούµε, µετανάστες). Κι εξηγεί την έννοια της πατρίδας γι’ αυτούς: «Κάθε ξένη γή είναι πατρίδα τους, και κάθε πατρίδα τους είναι ξένη»!


Τί θέλει να πεί µ’ αυτό; Θυµήθηκα ότι κάπου, σ’ έναν τοίχο, είχα διαβάσει ένα σύνθηµα που είχες γράψει: «Πατρίδα µας η γή». Κάτι τέτοιο µάλλον θέλει να πεί, έ;… Ή όχι;


Παρακάτω λέει ότι δεν είναι πατρίδα τους η γή. «Ζούν στη γή, αλλά πολιτεύονται στον ουρανό». Είναι φευγάτοι, λέει. Πατρίδα τους έχουν τον ουρανό. Δεν τους κρατά η γή. Αδέσµευτοι. Ελεύθεροι κι απ’ τους νόµους της βαρύτητας. (Τώρα που στα γράφω αυτά θυµάµαι και κάποιους απ’ αυτούς, πολύ πλούσιους, που µοίρασαν όλη την περιουσία τους κι έµειναν µ’ ένα κοµµάτι ύφασµα µόνο πάνω στο σώµα τους, για να είναι, λέει, ελαφροί, αδέσµευτοι, να µήν τους κρατά η γή. Κι ένας µάλιστα απ’ αυτούς – παπάς ήταν κι όλας, δεσπότης – στην εξουσία που ήρθε να τον απειλήσει µέ δήµευση, εξορία, θάνατο απάντησε: «Βρές τίποτε άλλο να απειλήσεις, γιατί αυτά που λές δεν µ’ αγγίζουν καθόλου· αφού για δήµευση δεν θα βρείς τίποτε να πάρεις, εξορία πάλι δεν ισχύει για µένα, διότι πουθενά δεν είµαι µόνιµα εγκατεστηµένος, και ο θάνατος είναι η µεγαλύτερη ευεργεσία που µπορείς να µού κάνεις, καθώς θα µέ φέρεις µιά ώρα γρηγορότερα στο Θεό, για τον οποίο ζώ»).


Συνεχίζω να σου µεταφέρω την επιστολή που βρήκα: «Υπακούνε στους θεσπισµένους νόµους (εδώ το καταλαβαίνω, δεν χρειάζεται να µού εξηγήσεις τίποτε), και µέ τη διαγωγή τους νικούν τους νόµους». Πάλι πρόβληµα. Τι θα πεί νικούν τους νόµους; Εγώ ξέρω ότι σείς οι αναρχικοί αγωνίζεστε για να πέσουν οι νόµοι. Αυτοί τι θα πεί ότι νικούν τους νόµους; Νικώ ξέρω ότι θα πεί βρίσκοµαι από πάνω, πατώ µέ τα πόδια µου ό,τι έχω νικήσει. Μήπως θέλει να πεί ότι, µού δίνει π.χ. ο νόµος το δικαίωµα να τον πάω τον άλλον µέσα, κι εγώ δεν τον πάω; του τη χαρίζω; Αύτό θέλει να πεί; Μ’ αρέσει αυτό. Δεν ξέρω τι λές…


Κι άλλα λέει παρακάτω: «Αγαπούν τους πάντες, κι απ’ όλους καταδιώκονται. (Ούτε αυτό το καταλαβαίνω: Πώς, αφού αγαπούν, µισούνται και καταδιώκονται; Και πως αγαπούν, αφού µισούνται;) Περιφρονούνται και καταδικάζονται. Ατιµάζονται, και µέσα στις ατιµώσεις δοξάζονται. (Θέλει να πεί, µάλλον, ότι θεωρούν δόξα τους να ατιµάζονται από τους άλλους[!;]). Κακολογούνται, κι αυτοί σκορπούν καλά λόγια. Υβρίζονται, κι αυτοί τιµούν. Κάνουν το καλό, και τιµωρούνται ως κακοί. Τιµωρούνται, και χαίρονται σα να τους δίνουν ζωή…».


Φίλε µου, δεν µπορώ άλλο να παρακολουθήσω το κείµενο αυτό. Μπλόκαρα. Γι’ αυτό σου το δίνω, επειδή νοµίζω εσύ θα το καταλάβεις πιό καλά. Γιατί βλέπω πως η δική σου θεώρηση έχει κοινά σηµεία µέ τη διαγωγή των πρώτων χριστιανών. Εγώ το µόνο κοινό που έχω µ’ εκείνους είναι το όνοµα. Αν όµως θα ’θελα να ’µουν ειλικρινής µέ τον εαυτό µου, θα έπρεπε να το αλλάξω.


Εκτός, σκέφτοµαι, αν αλλάξω διαγωγή. Ξέρω ότι Αυτός του οποίου το όνοµα φέρω, Αυτός είναι που έφερε τα πάνω κάτω στη θεώρηση των πάντων. Αυτός γκρέµισε το πιό φοβερό κατεστηµένο και ανέτρεψε την ισχυρότερη αρχή που κρατούσε µέχρι τότε, την εξουσία της αµαρτίας. Αυτός µού είπε πάλι πως αν θέλω να Τον ακολουθήσω, πρέπει να ’χω κρατηµένο µέσα µου ένα µίσος· µίσος για τον εαυτό µου, να ρίχνω δηλαδή γροθιές στη βιτρίνα του εγώ µου, κι έτσι να Τον ακολουθώ. Έτσι, µού υποσχέθηκε, θα βρώ αληθινά τον εαυτό µου, έτσι και τον διπλανό µου σε µιά νέα τάξη πραγµάτων, καµιά σχέση µ’ αυτή που επικρατεί τώρα στον κόσµο.


Τί λές, φίλε αναρχικέ; Δοκιµάζουµε; Εσύ ίσως Τον καταλάβεις καλύτερα. Μετά µού λές κι εµένα…


Πηγή: Απόσπασμα από το Περιοδικό “Η Δράση μας”, Τεύχος Φεβρουαρίου 2011 www.xfd.gr , ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr


Πηγή: http://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/

Παρακαλούμε να διαγραφούν αφού επισημανθούν τα παρακάτω:
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση - ολική ή μερική - του περιεχομένου του Ιστότοπου με την προϋπόθεση της ρητής αναφοράς της πηγής με ενεργό σύνδεσμο, σύμφωνα με τους όρους χρήσης και την κείμενη Ευρωπαϊκή και Ελληνική νομοθεσία (Ν.2121/1993). Ο Ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης Πνευματικών Δικαιωμάτων και ανίχνευσης αντιγραμμένου υλικού.