Πρόβα θανάτου...

Όταν λέμε σε μία δυσκολία μας... "ήρθε η ώρα μου", ο θάνατος λέει "δεν είναι η ώρα σου ακόμη"...

Και όταν ο θάνατος πει... "ήρθε η ώρα σου", συνήθως λέμε "δεν ήταν η ώρα μου"...

Έχεις λοιπόν, λίγες ακόμη ημέρες ζωής και το γνωρίζεις, γιατί μόλις σου το είπε ο γιατρός!

Είχες ζητήσει εξετάσεις να κάνεις, και οι γιατροί σου ζήτησαν να παραμείνεις στο νοσοκομείο, γιατί έχεις κάτι σοβαρότερο και όταν σε αφήσανε ελεύθερο, σου ανακοίνωσαν, κάτι που θα θυμάσαι, όσο ζεις...!

Έχεις καρκίνο, όπως είχε ο γείτονάς σου και ένας άλλος φίλος σου, που πέθανε πρόσφατα και ένας συγγενής σου... προ ημερών. Τώρα τους θυμήθηκες όλους... Αλλά δεν μπορείς ακόμη να το συνειδητοποιήσεις ότι συμβαίνει και σε εσένα.

Ο γιατρός σε καθημερινή εξέταση ρουτίνας, σου αποκάλυψε έτσι, τόσο απλά, επιστημονικά και άκαρδα, ότι έχεις καρκίνο, που δεν σου επιτρέπει να κάνεις τίποτε, για να τον νικήσεις με τις γνώσεις του. Είχες ενοχλήσεις στο στήθος σου, αλλά ήταν τόσο ήπιες και ύπουλες και δεν έδωσες την πρέπουσα σημασία... Όπως άλλωστε έκανες και στην ζωή σου αμελώς, σκέφτεσαι... για τόσα άλλα θέματα, που έπρεπε να σε απασχολούνε και να είναι προτεραιότητές σου... και νόμιζες πως είχες χρόνο...

Τώρα το αποτέλεσμα φαίνεται μη αναστρέψιμο.

Καρκίνος! Θάνατος μέσα σε λίγες ημέρες!

Και η επιστήμη του κόσμου, που τόσο αγαπούσες και κυνηγούσες και βίωνες..., δεν κάνει λάθος!

Η επιστήμη και ο κόσμος της, όλη αυτή η πλανεμένη ομορφιά, τελειώνει και σηκώνει τα χέρια της ψηλά, στον θάνατο, όταν είναι να σου δώσει απαντήσεις και λύσεις!

Τι κάνουμε τώρα; Τώρα!;

Προς στιγμή, χάθηκε το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Γνωστή η έκφραση... Αλλά... άλλο να το βιώνεις!

Υπομονή, σου λέει ο γιατρός σου. Αλλά... ψίθυρος είναι η συμπόνια, από επιστήμονες που δεν βιώνουν, τι προσπαθούν να παρηγορήσουν... Τώρα έχεις μία γνώση, που κανείς άλλος δεν απέκτησε. Την γνώση του θανάτου!

Σταμάτησε ο χρόνος να κυλάει και απομακρύνθηκαν και εξαφανίστηκαν, όλα τα σχέδια και οι έγνοιες σου.

Δεν σκέφτεσαι πιο γρήγορα, από τον λεπτοδείκτη του ρολογιού σου... Κάθε λεπτό της ζωής σου είναι πιο μοναδικό, υπέροχο, αλλά και οδυνηρό...

Τα μάτια σου τώρα, βλέπουν πάρα πολύ κοντά σου... και όσα άξιζαν χάσανε την αξία τους... και όσα ίσως υποτιμούσες, λαμβάνουν αξία μεγαλύτερη...

Σκέφτεσαι πόσο θα λυπηθούν οι οικείοι σου και όσοι σε αγαπάνε και πως θα αποχωριστείς αυτούς, μικρούς και μεγάλους, που στηρίζονταν πάνω σου...

Σκέφτεσαι και τον εαυτό σου, πόσο μόνος είσαι και διαφορετικός, σε όλον τον ζωντανό κόσμο, αφού εσύ ξέρεις ότι έχεις τέλος και θα αναχωρήσεις για πάντα, από αυτόν τον κόσμο, που θα δει και άλλες ανατολές και δύσεις ηλίου και δεν γνώρισε ακόμη το τέλος του...

Πότε σκέφτεσαι σαν να είσαι στο κέντρο του κόσμου σου και πότε σαν να είσαι στο περιθώριο αυτής της ζωής, άλλη μία δημοσίευση στην τοπική εφημερίδα, που κανείς ίσως να μην προσέξει...

Γίνεσαι κομμάτια και όλα μαζί συνθέτουν ένα ξεχωριστό κομμάτι του κόσμου σου, που μόλις αποκολλήθηκε από την καθημερινότητα και πλέει σαν παγόβουνο, μεταξύ παρελθόντος και παρόντος... Μέλλον εδώ δεν υπάρχει για εσένα, γιατί ποτέ δεν εργάστηκες για αυτό...

Κρύωσες πιο πολύ και από τον πάγο... πέθανες ήδη...

Μαζεύεις τα κομμάτια σου και ότι μπορείς, κάνεις... Το ταξίδι θα είναι μακρύ και άγνωστο. Μόνος θα ταξιδέψεις, όπως μόνος σου γεννήθηκες... Μόνος;

Ένας σωτήριος Λογισμός όμως, περνά από το μυαλό σου... περπατώντας σχεδόν τυφλά, τον διάδρομο του νοσοκομείου... βγαίνοντας έξω στο φως, της σκοτεινής σου ημέρας...

Θυμάσαι, την Εικόνα που ήταν στο δωμάτιο του νοσοκομείου... Δεν ήταν ένα απλό αντικείμενο του δωματίου μόνο...

Σαν τον Σταυρό, τον χρυσό από φίλντισι που φοράς, ως κόσμημα, στο λαιμό σου...

Ο Μόνος, που μίλησε για αυτό το ταξίδι και νίκησε τον θάνατο, είναι ο Αναστημένος Χριστός και οι Άγιοί Του που συνεχίζουν να θαυματουργούν και να Ζούνε!

Ο Μόνος που παρηγόρησε αρρώστους, ετοιμοθάνατους και νεκρούς και τους έζησε, έζησε τον πόνο τους και σταυρώθηκε για όλους μας και ανέστησε μεταξύ αυτών και τον Εαυτό Του, είναι ο Χριστός!

Ο Χριστός είναι ο Μόνος Νικητής της ζωής, που πήρε και την Παναγία Μητέρα Του και όλους όσους αγαπούσε ζωντανούς τους Υιούς και Αδερφούς, κοντά Του!

Εκείνος δίνει αξία στον θάνατο του ανθρώπου, τάζει μία νέα, πιο υπέροχη ζωή, μετά τον σωματικό θάνατο...

Εκείνος θα ξέρει να παρηγοράει, γιατί έγινε Θνητός, πόνεσε και έγινε ξανά Αθάνατος και δοξάστηκε!

Νίκησε τον θάνατο!! Είναι ο Θεός του κόσμου και ας φαίνεται να σωπαίνει Ταπεινά, αφού εσύ έφευγες από κοντά Του και δεν Τον άκουγες... Είναι ο Θεός αυτής της ζωής που δεν παρατηρούσες, πανταχού Παρών όσο και τώρα... αλλά και μίας Αιώνιας Μέλλουσας... που θέλει την πραγματική Ελευθερία σου!

Άραγε φθάνουν οι τελευταίες αυτές ημέρες σου, να Τον καλέσεις προς βοήθειά σου;

Φθάνει ο λιγοστός χρόνος σου, να προετοιμαστείς, να μεταμορφωθείς για να Ζήσεις και όχι για να πεθάνεις;

Αυτός που ήταν στην Εικόνα του νοσοκομείου, είναι ο Χριστός της Μεταμόρφωσης και της Ανάστασης, της δικής Του και των αγαπημένων Του!

Τόσο καιρό βρισκόσουνα εγκλωβισμένος ανάμεσα στους δύο εαυτούς σου. Αυτόν που γνώρισε την Ζωή και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός και κατηχήθηκε για Αυτήν και αγάπησε την Εκκλησία και τον Χριστό Της... Και εκείνον, που ζητούσε να ζήσει "ελεύθερος", μία ζωή με πάθη, τον κόσμο, την δόξα και τις ηδονές του... τις χωμάτινες δόξες που φθείρονται και φθείρουν την αιωνιότητά σου...

Τόσο καιρό, Τον είχες στην άκρη της ζωής σου και άναβες ένα κεράκι βιαστικά, από συνήθεια...

Μήπως τώρα, θα σε θυμηθεί, θα σε αναγνωρίσει, θα σε ακούσει, θα δει έστω αυτά τα λιγοστά κεράκια σου...;

Οι ηδονές σου γίνονται μέσα σε μία στιγμή, οδύνες και αναζητάς Παρηγοριά, που δεν σου αρμόζει, έξω από τον κόσμο, με τον οποίον έγινες ένα και δεν δραπέτευσες πριν χρειαστεί...

Θυμάσαι τον Ληστή στον Σταυρό Του, που πριν ξεψυχήσει, ληστής σε όλη του την ζωή, μετάνιωσε και ζήτησε ο Χριστός να μην τον ξεχάσει και έγινε ο Πρώτος του Παραδείσου, σε μια Σταυρική Στιγμούλα! Έζησε! Δεν πέθανε!

Θυμάσαι τον Τελώνη, την Πόρνη, τον Άσωτο...

Τι όμορφες Ιστορίες, που όμως δεν έχεις και πολύ χρόνο να σκεφτείς, για να τις πιστέψεις...

Πρέπει να τρέξεις...

Πρέπει να πιστέψεις για να δεις... για να σωθείς...

Ο Χριστός είναι Ερωτευμένος έως Σταυρικού Θανάτου με τον άνθρωπο και Αυτό σε κάνει, να παίρνεις θάρρος, παρά την αναξιότητά σου, την χλιαρότητά σου, τον θάνατο που βίωνες μακριά Του...

Τρέξε. Πήγαινε στον παππούλη, τον Πνευματικό σου...

Η Εκκλησία Του, η απλή Ορθοδοξία Του, δεν είναι κατανοητή για εσένα, όπως και το, τι σε περιμένει μετά τον θάνατο, δεν είναι κατανοητό... Έχει όμως σκιαγραφηθεί μέσα από τον Λόγο Του... Οράματα και Διδαχές των Αγίων Του... που ουδέποτε δεν προσπάθησες να μεγαλώσεις, μαζί Τους...

Είναι Αποστολική η Εκκλησία, και διά μέσω των Αγίων Αποστόλων έως και των σημερινών Ιερέων, τα Ακατανόητα Μυστήριά Της, βιώνονται και προετοιμάζουν τους ετοιμοθάνατους, να ζήσουν... πριν γίνουν ετοιμοθάνατοι...

Αν προετοιμαζόσουν πνευματικά για την τελευταία Αιώνια Ζωή, όπως λέγανε οι ευλογημένοι κατηχητές σου, τώρα πιθανόν να ήσουν λιγότερο στεναχωρημένος, ίσως και κρυφά χαρούμενος, που θα συναντούσες τον Κύριο της καρδιάς σου! Μα τώρα η ανάγκη, αυτή η ευλογία της ανάγκης, η σταυρική σου στιγμούλα, σε κάνει να βγάλεις βιαίως από την καρδιά σου, πάθη, ανθρώπους, κτήματα και αποκτήματα και να βάλεις ότι πραγματικά αξίζει και μένει Αιώνιο.

Εκεί που σταματούν οι πολύπλοκοι λογισμοί και η καρδιά αποκτά τον νου της και τα διανοήματα της αιώνιας ψυχής, τότε ξεκινάει η Ορθοδοξία, μία Ζωή πιο πάνω από την επιστήμη, την γέννηση και τον θάνατο,...

Φθάνεις στον Πνευματικό σου. Πέφτεις στα πόδια του και κλαις σαν μωρό παιδί...

Στην αγκαλιά τόσων Πατέρων... γονατίζεις και πέφτεις.

Γονατίζει μαζί σου και κάθε αναστολή, επιθυμία, εγωισμός...

Αφήνεις τον πόνο του θανάτου και τις έγνοιες σου, στα χέρια του... και φωνάζεις, με όλη σου την δύναμη που απέμεινε, την καρδιά, το στόμα και τα άρρωστα σωθικά σου...

Ήμαρτον παππούλη μου...

Ήμαρτον πες Του, ήμαρτον πες Του... το ακούς;

Τον πίκρανα και μετανιώνω πατέρα μου...

Πόρνος, κλέφτης, φονιάς ήμουνα σε πράξεις ή λογισμούς ή και τα δύο...

Συγχώρα με, πάτερ μου, συγχώρα με...

Στον Ουρανό και στην γη Του, Ήμαρτον...

Τα δάκρυα βροχή, ποτάμια... δεν πονάς για τον σωματικό θάνατο που σε περιμένει, πονάς για αυτό που είσαι και που θα αντικρίσεις την ζωή σου, μέσα στην Ζωή που σε περιμένει... Μία βρώμικη ιστορική παρουσία, που δεν θα μπορεί να υιοθετηθεί στους Αιώνες...!

Ξέρεις ότι πρέπει να λυθούν τα αμαρτωλά δεσμά σου με το χώμα, στο οποίο θα σκεπαστείς. Πρέπει να μην έχεις πολλές τέτοιες βαριές αποσκευές, σε αυτό το ταξίδι...

Μαζεύεις την ευλογία και την συγχώρεση του παππούλη, από το Άγιο Ράσο του, σαν να την βλέπεις, ως Μάννα εξ Ουρανού, και νηστικός, κοινωνείς και βιάζεσαι να καταπιείς το Αίμα και το Σώμα Του... Αυτό το Σωτήριο Καθαρτικό... Γλυκόπικρη απόλαυση η Θεία Κοινωνία, που δεν θα ξαναγευτείς ως φάρμακο του σώματος και της ψυχής σου... Αλλά πλέον θα έρθει η ώρα να συγκριθείς! Να συγκριθείς!!!

Απόλαυση, Ειρήνη, Ελπίδα... Όλα τώρα μέσα σου ανακαινίστηκαν... Έστω και την τελευταία στιγμή!

Γλύτωσες!!!

Ζει ο Κύριος, Ζει ο Κύριος... φωνάζεις σαν τρελός ερωτευμένος...

Ζει, Χριστός Ανέστη!

Και εγώ μαζί Του... Ζω!... με ακούς γιατρέ;

Βρίσκεις φίλους, αγνώστους και γνωστούς, ζητάς συγχώρεση και τους βλέπεις... Βλέπεις!

Βλέπεις πόσους φτωχούς είχε η γειτονιά σου και τους ελεείς...

Τι κρίση.. τι κι αν τα εισοδήματά σου λιγόστεψαν, σήμερα έγινες πιο πλούσιος από τους πλουσίους...

Πραγματικά πόσα επιπλέον πράγματα είχες, και κρατούσες, και τώρα δεν τα έχεις τόση αγάπη;...

Τους αγκαλιάζεις και τους ελεείς...

Δίνεις και το πανωφόρι σου ακόμη, τα παπούτσια σου... Ξέρεις, πως τα μόνα πράγματα που θα πάρεις κοντά σου, είναι όσα με την καρδιά σου χαρίσεις!

Τους αγκαλιάζεις!

Βάζεις τα καλά σου ρούχα και ζεις... Περιμένεις τον Επισκέπτη Χριστό και όχι τον θάνατο!

Είσαι πιο ζωντανός από πριν... Με δάκρυα στα μάτια και με την νοερά προσευχή στην καρδιά σου, που είχες λησμονήσει, ευχαριστείς τώρα τον Χριστό, τον παρακαλάς και τον ευχαριστείς...

Κύριε, Ιησού, Χριστέ, ελέησέ με, τον αμαρτωλό... Κύριε, Ιησού, Χριστέ, ελέησέ με, τον αμαρτωλό...

Κάθε λέξη την λες και την απολαμβάνεις, την ζεις, την κατανοείς, την ανασαίνει η καρδιά σου!

Δεν ζητάς τίποτε, από τον κόσμο...

Μόνο να γίνει το δικό Του, αφού εκεί που θα πας, το δικό Του Είναι, είναι και γίνεται...

Φιλάς τους ανθρώπους, φιλάς και τις Εικόνες στην Εκκλησία και στο σπίτι σου, με το ίδιο πάθος και έρωτα...

Φιλάς εχθρούς και φίλους, δεν έχει καμία διαφορά για εσένα τώρα, τι σου κρατά ο κάθε ένας τους...

Δακρύζεις και αφουγκράζεσαι τον πόνο του κόσμου, πιο πολύ από πριν...

Ακούς... ακούς κάθε αναστεναγμό... προσεύχεσαι για τον κόσμο, τους οικείους και αγνώστους σου...

Βιάζεσαι να σταυρωθείς, να ζήσεις τα Πάθη Του, πριν αφήσεις το σώμα σου... Χωρίς σώμα, δεν θα μπορέσει η ψυχή σου να γευτεί την Γλυκύτητα της Σταύρωσης του σώματος...

Ξέρεις τώρα, ότι η Ζωή είναι η Αιτία των Παθών Του...

Ω! Τι Αγάπη!!

Δεν φθάνει αυτή η ζωή να Την γευτεί και να μεταμορφωθεί, αλλά ελπίζει σε Εκείνον που μπορεί!

Η Αιτία του Αιτίου...

Η Αιτία όλων των πραγμάτων, των χρωμάτων, των γεγονότων αυτού του κόσμου...

Ο Γλυκύτατος Χριστός!

Τον ευχαριστείς για κάθε καθαρή ανάσα σου, Ανάσα Του...

Και κλαις, όσο ποτέ άλλοτε, ασταμάτητα, λυτρωτικά... Ποτέ άλλοτε δεν προσευχήθηκες με τόσο θορυβώδεις λυγμούς... Ποτέ άλλοτε δεν αγάπησες αυτόν τον κόσμο και δεν μίσησες τον παλαιό εαυτό σου, που φιλούσε και πρόδιδε...

Ποτέ άλλοτε δεν ερωτεύτηκες τον αναγεννημένο εαυτό σου, κοντά στον Κύριο, να τον προσφέρεις σε Εκείνον και στον αδερφό σου, σαν αμνό Αμνού και τώρα και αιώνια...

Τελικά τα αληθινά φιλιά, είχε πει κάποιος, έχουν δοθεί σε αεροδρόμια, σταθμούς τρένων και λεωφορείων... και όχι σε γάμους!

Και οι αληθινές προσευχές, έχουν ειπωθεί σε κρεβάτια νοσοκομείων, σε νεκρώσιμες τελετές, σε πολέμους και όχι σε Εκκλησίες και σπίτια, όπως θα έπρεπε πριν χρειαστεί.

Αγαπούμε, με λογισμούς, λόγια, αλλά προπαντός με πράξεις, και με προσευχές, συνεχώς Εκείνον, που σταύρωσε και μοίρασε και μοιράζει την Καρδιά Του...

Εκείνον, που θα μας στηρίξει, τότε που θα πέσουμε στη γη ή θα ανεβούμε στους Ουρανούς Του... και τους κατ' Εικόνα Του ανθρώπους, για τους οποίους θυσιάστηκε!

Αν αγαπάς τον εαυτό σου, τους ανθρώπους σου, τον κόσμο όλο, τότε πρέπει να αγαπήσεις την Ελευθερία, την Ζωή, τον Χριστό, για να μάθεις να αγαπάς! Και αν θέλεις τον Δρόμο σου να βρεις κοντά Του, δεν έχεις απλά, ακατανόητα για τον νου σου, αλλά με την καρδιά σου, με υπομονή, να πορευτείς την Μυστηριακή Ζωή της Εκκλησίας Του, Νηστεία, Εξομολόγηση, Κοινωνία, Μετάνοια, τόσο απλά και όσες φορές και αν χρειαστεί! Και να χρησιμοποιήσεις τον παππούλη με το Άγιο Ράσο, που βρίσκεται τόσο κοντά σου, τον άνθρωπο... με την Φοβερή Ιδιότητα που ο Κύριος του έδωσε, να λύνει τα δεσμά σου!

Τότε θα μάθεις πραγματικά, να αγαπάς μέχρι θυσίας την ψυχή σου και να την ταΐζεις, με περισσότερη Ζωή, για την Ζωή που σε περιμένει κοντά Του... Να ανήκεις στην Στρατευμένη Εκκλησία ενάντια των παθών σου, του πρόωρου πνευματικού και μόνιμου θανάτου σου...

Ευτυχώς, όμως για εσένα ζεις! Σύνελθε!

Δεν πέθανες ακόμη, ούτε και εγώ. Και έτσι ο χρόνος μας, ξανά τρέχει με την ίδια ταχύτητα... Όμως άκου!

Η τελευταίας στιγμής προσχεδιασμένη μετάνοια, ανήκει σε εκείνον, που δεν θα γνωρίσει τον Χριστό ποτέ, με ακούς;!

Και αν σώθηκε ο Ληστής, ήταν γιατί γνώρισε την Ζωή στην Σταύρωση την δική του και αμέσως πίστεψε, σε Εκείνον! Αυτή ήταν, όλη του η Άγια ζωή, η γνωριμία με την Ζωή και η Μετάνοιά του μαζί! Ίδιος χρόνος, μέρες και ώρες και ίσα δάκρυα και προσευχές!

Και όλα μία υπόθεση ήταν αδερφέ μου, φίλε και γιε μου...

Μία αληθινή υπόθεση όμως ήταν και είναι... που κάποτε... κάπως... έτσι θα γίνει...

Και για εσένα, και για εμένα, και για όλον αυτόν τον κόσμο, που θέλει να ξεχαστούμε... και στα δύσκολα να παρακαλούμε!

Μην σκιάζεσαι... Χριστός Ανέστη! Φωνάζουν όμως, ελπίζοντας σε Εκείνον, μόνο όσοι κοπιάζουν... Κόπιασε!

Και οι γνήσιοι Χριστιανοί, δώσανε Αίμα για να γίνουνε Άγιοι και Αιώνια Ζωντανοί! Ενώ εμείς το μόνο που λέμε νεκροί από τώρα, στην πίστη και στα έργα μας και θεολογώντας οι απαίδευτοι, με στεγνά τα μάτια μας, είναι...: Στο κάτω-κάτω, "δεν είναι η ώρα μας ακόμη";!

Άσωτος Υιός.