Γνωρίζουμε ότι η υπομονή είναι πολύτιμη αρετή, που μας καθιστά αρεστούς στον Θεό. Χρήσιμη ειδικά στην εποχή μας, που ζούμε την κρίση σε όλους τους τομείς. Αλλά η άσκηση της υπομονής δεν είναι καθόλου εύκολο κατόρθωμα. Θέλει βέβαια επιστράτευση ψυχικών δυνάμεων. Θέλει οπωσδήποτε θερμή και πολύ προσευχή, στον Χριστό που όντως πιστεύουμε ότι μας ακούει, για να έλθει η Χάρις του Θεού και να δυναμώσει την ψυχή. Θέλει Μετάνοια και Ορθόδοξα Μυστήρια, για να μπορέσει να δράσει η Χάρις Του. Θέλει να αγωνιούμε περισσότερο για τα Αιώνια Μέλλοντα και λιγότερο για τα εφήμερα. Αλλά θέλει και σκέψεις πνευματικές, για να παρηγορείται και να ενισχύεται η ψυχή...
Κάποτε, ενώ ήταν χειμώνας και νύχτα, ναυάγησε ένα μικρό αλιευτικό πλοιάριο. Ο πλοίαρχος και ο γιος του, μοναδικοί επιβάτες του μικρού αλιευτικού , βγήκαν στην ακτή κολυμπώντας ,με βρεγμένα ρούχα και σε άσχημη κατάσταση. Γλύτωσαν από τον κίνδυνο του πνιγμού. Τώρα όμως θα πέθαιναν από το κρύο και τα βρεγμένα ρούχα. Ενώ ο πατέρας βρισκόταν σε απόγνωση, είδε, στο βάθος του δάσους που εκτεινόταν μπροστά τους, ένα αμυδρό φως. Ήταν η μοναδική ελπίδα. Το μέρος ήταν έρημο και άγνωστο. Πουθενά δεν φαινόταν κάποια κατοικία.
Πατέρας και γιος άρχισαν λοιπόν να βαδίζουν προς το αμυδρό φως που έβλεπαν στο δάσος τρέμοντας, βέβαια, από το κρύο, καθώς ήταν μούσκεμα. Εάν έφθαναν εγκαίρως στο φως και έβρισκαν κάποια περιποίηση , θα γλύτωναν το βέβαιο θάνατο.
Εκεί όμως που βάδιζαν, ο γιος άρχισε να μουδιάζει, γατί τα βρεγμένα ρούχα και το πολύ κρύο τον πάγωναν. Το βάδισμά του έγινε πολύ δύσκολο και διέτρεχε τον κίνδυνο να μουδιάσουν τα πόδια του περισσότερο και να μην μπορούν να βαδίσουν καθόλου. Ο πατέρας κοίταζε να ενισχύσει το παιδί του και να το ενθαρρύνει, ώστε να συνεχίσει να περπατά. Μα δυστυχώς το μούδιασμα των ποδιών αυξανόταν και η δυσκολία του βαδίσματος γινόταν δυσχερέστερη.
Τότε ο πατέρας σοφίστηκε το εξής τέχνασμα: απέσπασε ένα κλαδί από ένα δένδρο που βρέθηκε δίπλα του και με το κλαδί αυτό άρχισε να χτυπά τα πόδια του παιδιού, το οποίο δεν μπορούσε πια σχεδόν καθόλου να βαδίσει. Ο γιος διαμαρτυρήθηκε στην αρχή γιατί τον χτυπούσε ο πατέρας. Και ο πατέρας, με πονεμένη αλλά στοργική φωνή, του απάντησε:
- Παιδί μου, πρέπει να βαδίσεις! Νίκησε το μούδιασμα των ποδιών σου και προχώρα!
- Πατέρα, δεν μπορώ! Φώναξε το παιδί. Τα πόδια μου μουδιάζουν όλο και περισσότερο!
Τότε ο πατέρας έσφιξε την καρδιά του και άρχισε να χτυπά στα πόδια το παιδί του πολύ δυνατότερα. Τα πόδια του παιδιού μάτωσαν, αλλά εξαναγκάστηκε να βάλει τα δυνατά του και να συνεχίσει το περπάτημα. Τελικά, κουτσαίνοντας και με μόχθο, έφθασε μαζί με τον πατέρα του στο σπιτάκι στο οποίο έβλεπαν το φως.
Ήταν ματωμένα τα πόδια του και πληγιασμένα από το ράβδισμα με την κλάρα, που είχε αποσπάσει ο πατέρας από το δέντρο. Το παιδί βρισκόταν σε άθλια κατάσταση, αλλά ήδη είχαν φθάσει στο σπίτι. Εκεί απόλαυσαν αμέσως τη στοργή και την περιποίηση. Και έτσι σώθηκαν, πατέρας και γιος, από το βέβαιο θάνατο.
Τι έκανε ο πατέρας; Θλιβερό καθήκον!
Εξαναγκάστηκε να χτυπά το παιδί του στα πόδια δυνατά για να το αναγκάσει να φτάσουν στο σπίτι της σωτηρίας. Πικρό το μέσο, αλλά σωτήριο για τη ζωή τους.
Είναι άπειρα τα παραδείγματα ανθρώπων που σώθηκαν, μέσω θλίψεων...
Κάποιοι έχουν πει:
"Έχασα την υγεία μου, αλλά βρήκα την υγεία της ψυχής μου. Και είμαι άρρωστος στο σώμα, αλλά ευτυχής".
"Γνώρισα τον Θεό μέσα από τη θλίψη και τη δοκιμασία. Ήμουν βουτηγμένος στην αμαρτία και ο Θεός επέτρεψε να βυθιστώ στην φτώχεια. Μα άνοιξαν τα μάτια μου στο φως της πίστεως! Και ζω τώρα πολύ φτωχότερα, αλλά πολύ περισσότερο ευτυχισμένος".
Είχα και δικό μου γνωστό, που όταν από ζάχαρο, έχασε τα πόδια του, έλεγε συνέχεια χαμογελώντας:
"Τώρα ζω, τώρα ασπάζομαι τις Εικόνες και ελπίζω πιο πολύ. Τώρα παρατηρώ αυτούς που απλώνουν το χέρι τους... Γιατί δεν μπορώ να τρέξω..."
Επίσης, πολλές φορές πονεμένοι και πενθούντες για τον θάνατο προσφιλών τους προσώπων άνθρωποι, οι οποίοι ζούσαν ως τότε τελείως ξένοι προς την Εκκλησία, μετά όμως από το φρικτό φαρμάκι του πόνου, αλλάξανε τρόπο ζωής, αφυπνίζονται πνευματικά, ενδιαφέρονται για τη μετά θάνατον ζωή, που ως τότε δεν τους είχε απασχολήσει, βρίσκουν την παρηγοριά τους στην Εκκλησία και σώζονται.
Εμείς είμαστε πολλές φορές κοντόφθαλμοι. Ο Θεός βλέπει πολύ μακρύτερα από εμάς.
Κάτω από μια θλίψη δοκιμασίας, κρύβεται μεγάλη ψυχική ωφέλεια.
Αυτό γίνεται πολλές φορές στη ζωή και στην εποχή μας. Ο Θεός Πατέρας που μας αγαπά και θέλει οπωσδήποτε τη σωτηρία μας, επέτρεψε να απομακρυνθεί, για να βιώσουμε την ανασφάλεια, μακριά Του.
Δέξου τη θλίψη σαν επίσκεψη Θεού. Αδελφέ μου, τίποτε δεν γίνεται τυχαία.
Παρακάλεσε μεν τον Θεό να σε βγάλει από τη δοκιμασία και να σου πάρει τον πόνο.
Και παρακάλεσε και πάλιν και πολλάκις, με επιμονή και πίστη, να σου αφαιρέσει ο Θεός την δοκιμασία.
Αλλά, αν η αγαθότης Του δεν σου αφαιρεί τη θλίψη, δείξε υπομονή και υποταγή.
Ειπέ μες στην καρδιά σου:
« Κύριε, γενηθήτω το θέλημά Σου. Όχι όπως θέλω εγώ, αλλά όπως θέλεις, Εσύ».
Ο Θεός Πατέρας από στοργή επιτρέπει κάποιο μαστίγωμά μας, για να ξυπνήσουμε από το λήθαργο ψυχική αμέλειας και να αφυπνιστούμε πνευματικά. Επιτρέπει ο Θεός θλίψεις και δοκιμασίες για πνευματική μας ωφέλεια.
«Ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται» ( Παροιμ. γ΄,12 ) .
Άραγε, όταν έρθουν οι θλίψεις, θα μπορέσουμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας, γονατιστοί... σαν γνήσια μέλη Στρατευομένης Εκκλησίας και με εμπιστοσύνη σε Εκείνον, ότι όλα γίνονται για το καλό μας, να πούμε;
«Κύριε, αν θες να είμαι στο φως, έσο ευλογημένος. Εάν θες να μην είμαι στο φως, πάλιν έσο ευλογημένος. Εάν θες να έχω χαρά, έσο ευλογημένος. Εάν θες να έχω θλίψη και δοκιμασία, πάλιν έσο ευλογημένος»
Αυτή την απορία έχω και εγώ...
(Διαβάζοντας "Για σένα που πονάς", εκδ. Χρυσοπηγή, Αθήνα 2011, Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς Καλλινίκου Καρούσου)
Άσωτος Υιός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου