Σάββατο, Οκτωβρίου 22, 2016

Ένας Άγιος Εργάτης συνάδερφός μου...

Καμιά φορά αν προσέξουμε λίγο, θα δούμε πως υπάρχουν Άγιοι δίπλα μας... και πως ο Κύριος, πασχίζει από Αγάπη, να μας διαπαιδαγωγεί με κάθε τρόπο, για να αντέξουμε αργότερα την Αγαθότητά Του, αν τους αντιγράψουμε...
Είναι αληθινή δική μου ιστορία!!!

Έχω ένα γραφείο, που το εσωτερικό παράθυρό μου, βλέπει τον χώρο, που εργάζονται οι εργάτες. Δεν θέλω να αποκαλύψω ανούσιες λεπτομέρειες, από την δουλειά μου, απλά λέω πως η δουλειά για τους εργάτες είναι κοπιαστική, γιατί καθημερινώς είναι αναγκασμένοι να κουβαλούν βαριά κιβώτια, πότε με μηχανήματα και πότε με τα χέρια τους...



Στην δουλειά μου λοιπόν, έχουμε έναν γιγαντόσωμο Χριστιανό εργάτη από την Ρουμανία, που τον κοροϊδεύουν και τον βρίζουν. Μία φορά μάλιστα του κατουρήσανε τον καφέ! Και κάποια άλλη στιγμή, ένα από τα πολλά "αφεντικά" του, τον απείλησε, για να γελάσουνε, με μαχαίρι και τον σημάδεψε, κατά λάθος, στο λαιμό! Το όνομά του, το ακούς από όλους, όταν θέλουν την βοήθειά του και εκείνος τρέχει να βοηθήσει, ενώ τα "αφεντικά" του, δίνουν διαταγές και τον χλευάζουνε. Μία φορά είχε σπάσει ένα δόντι του και το πραγματικό αφεντικό του, του είπε... Μιχάλη, έχετε και στην Ρουμανία οδοντίατρο και θες να πας(;), τελείωσε την δουλειά σου και μετά να πας... όπως και έκανε. Δεν υπάρχει μέρα που να μην του βρίζουν, τον Χριστό και την Παναγία του, και να τον απειλούν πως θα αφήσει τα κόκαλά του, μακριά από το σπίτι του, και άλλα πολλά...

Εγώ το μόνο που κάνω, είναι τίποτε... αφού εργαζόμενος είμαι και μάλιστα σε άλλο χώρο. Καμιά φορά τους φωνάζω να σταματήσουν, αλλά τίποτε δεν αλλάζει... Λέω μόνο την Ευχή και παρατηρώ...

Ποτέ δεν έχω δει, ούτε δείγμα μορφασμού δυσαρέσκειας, στο ροζιασμένο πρόσωπό του, πάντα υπάκουος και ευγενικός. Μάλιστα όταν γιορτάζει κάποιος, έρχεται να του ευχηθεί και του φιλάει τα χέρια! Μία φορά που είχα την γιορτή μου, όταν ήρθε στο γραφείο μου, αισθάνθηκα μεγάλο δέος, μπροστά του και σηκώθηκα όρθιος, όπως όταν περνά Εικόνα Αγίου στην Εκκλησία μου... Ποια η διαφορά είπα στο μυαλό μου...; Ποια η διαφορά άσωτε;...

Του είπα μία ημέρα... βρε Μιχάλη μου, πως και δεν μιλάς καθόλου, έτσι με το χέρι σου να κάνεις, τους μαζεύεις όλους... (;)
Και εκείνος ήρεμα και με χαμόγελο μου είπε...
Πολλές φορές, φεύγω με τα πόδια και περπατώ χιλιόμετρα για να διώξω τον θυμό μου. Μία φορά που ήμουν έτοιμος να ανταποδώσω... εμφανίστηκε η Παναγιά μπροστά μου και μου είπε... δούλεψε λίγο ακόμη και σκέψου τα παιδιά σου και μην κάνεις τίποτε... Και εγώ Αυτή ακούω...

Και πράγματι έχουμε μία μεγάλη εικόνα της Παναγίας, στην δουλειά μου, που πιστεύω πως μας παρακολουθεί και μας προστατεύει... Το μόνο που εγώ βλέπω...

Ο Μιχάλης για εσάς φίλοι μου, που δεν τον ξέρετε, είναι ένας πατέρας δύο παιδιών, που και τα δύο του παιδιά είναι καθηγητές ιατρικής στην Ρουμανία και θέλει λίγους μάλλον μήνες ακόμη, μέχρι να φύγει για την χώρα του, με σύνταξη. Έχει μία υπέροχη οικογένεια και πολύ υγεία, αφού σε πρόσφατη ετήσια ιατρική εξέταση, οι γιατροί διαπίστωσαν την μεγάλη του, σωματική μάζα, λόγω της εργασίας του και τις άψογες εξετάσεις του, παρόλο που καταναλώνει ότι του αφήνουνε... και πλησιάζει τα εξήντα.
Σε φωτογραφίες, μου έχει δείξει τον τελευταίο, βυζαντινού τύπου, ορθόδοξο γάμο του γιου του και το υπέροχο σπίτι του, με την αρχοντοκυρά του. Μένει όσο δουλεύει μόνος του, μακριά από τους άλλους εργάτες, σε ένα δωμάτιο που του έχει παραχωρήσει το αφεντικό του και τις περισσότερες φορές αναπαύεται σε παλέτες και κιβώτια στην δουλειά, περιμένοντας κάποιον να τον πάει "σπίτι" του...

Εκείνος είδε την Παναγία... εγώ δεν την έχω δει ο άθλιος...
Εκείνος έχει την υπομονή του Ιώβ, εγώ δεν έχω τίποτε...
Εκείνος έχει χέρια μεγάλα και ροζιασμένα, που βοηθούν τους αδερφούς του, εγώ δεν έχω τόσο μεγάλα χέρια...
Εκείνος δέχεται καθημερινά ραπίσματα και προσβολές, σαν Αδερφός του Χριστού μας, εγώ δεν ανέχομαι τέτοια δοκιμασία...
Εκείνος έχει να δείξει ουλές στα χέρια και στο λαιμό του, στον Κύριο, εγώ έχω χέρια γραφιά, μορφωμένου ανθρώπου...
Εκείνος μακροθυμεί και υπομένει, δεν κατακρίνει και αγαπά, έχει αμέτρητες αρετές και τον ζηλεύω...

Ο Μιχάλης δέχεται μαχαίρα και ανταποδίδει με ειρηνική καρδιά, αγκαλιά και χαμόγελο...
Τα χέρια του, είναι στην δουλειά και ο νους του, στον Ουρανό...
Και η ευλογία του Κυρίου είναι πολύ μεγάλη, από τώρα στην ζωή του...
Τα ροζιασμένα χέρια της καρδιάς, ο Κύριος τα κρατά πολύ δυνατά, κοντά Του, από τώρα...

Να γιατί πιστεύω, πως η επόμενη γενιά των Αγίων, θα είναι και από λαϊκούς ανθρώπους!!!
Από Ανθρώπους της Ορθοπραξίας και της πραγματικής Θεω-ρίας και όχι από εμάς τους ψεύτικους "θεολόγους" και ασόφους φιλοσόφους...
Ας μου ανοίξει ο Κύριος, τα μάτια μου, να Τους δω και να κλάψω την αναξιότητά μου...


...Δος μοι τούτον τον Ξένον ...τον ανάξιον όντα μεταλαβείν ως ξένον...δεν έχω λόγια να σου πω Μεγάλε Ξένε... ένα μονάχα δάκρυ και μιά παράκληση... μην μ 'αφήσεις να ζήσω ξένος εγώ από Εσένα...έλα Ξένε και Θεέ μου και μείνε μέσα σ' όσους σε ζητάνε κι αν θέλεις και σε μένα.....



Κύριε, Μακρόθυμε Κύριε, Γλυκύτατε Ιησού μου, ελέησέ με τον αμαρτωλό....

Με αγάπη και αλήθεια, ο Άσωτος Υιός και φίλος σας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου