Υπήρχαν Άνθρωποι που έλεγαν στον Άγιο, Άγιε επιτέλους κάνε κάτι μην με ντροπιάσεις και ο Άγιος έκανε για αυτούς και δοξάζανε μαζί τον Χριστό... Εγώ λέω, Άγιε κάνε το Θέλημά μου και εγώ μία λαμπάδα θα σου ανάψω και ο Άγιος δεν ακούει, στεναχωριέται πολύ, με την τσιγκουνιά μου... Γιατί Εκείνοι που του έλεγαν τι να κάνει και έκανε θαύματα για αυτούς, είχαν πυρωμένη την καρδιά τους για τον αδερφό τους και ήσαν μετανοημένοι Χριστιανοί, προσπαθούσαν να μην κάνουν αμαρτίες, λογισμούς ή πράξεις και αν κάνανε, τιμωρούσαν μόνοι τους την τερπτή τους φύση, με περισσότερες νηστείες και προσευχές, γιατί έτσι είχε πει, ο Κύριος, πως μπορούν να νικήσουν τους δαίμονες της εποχής και να ελπίζουν σε Κοινωνία μαζί Του και με τους Αγίους Του... Δάκρυα και Χαρά και Σοφία, σε καρδιά ταπεινή και φιλομαθή είχανε... Με κόπους αποκτούσανε την Σοφία και όχι μόνο με διάβασμα... Και ξέρανε αυτές οι καρδιές τι να ζητήσουνε... Κόβανε χρόνια από τον εαυτό τους και μοιράζανε σε άλλους...
Άσωτος Υιός.
"Σήμερα οι πιστοί αγαπούν τα «χαρίσματα» και όχι τον Χριστό. Αυτή είναι η συνήθης πνευματική ασθένεια της εποχής που πηγάζει από την φιλοδοξία, την φιλαυτία και την κενοδοξία. Οδηγεί στην εφαρμογή διαφόρων «πνευματικών συνταγών», σε επικίνδυνα μονοπάτια «αυτοαγιασμού», και εν τέλει σε μια φαρισαϊκή αντιμετώπιση της Ορθοδόξου πίστεως."
ΑπάντησηΔιαγραφή