Σαν κοιτώ κατάματα τον άνθρωπο που με πλησιάζει,
η καρδιά χτυπά δυνατά.
Και όταν δεν μπορώ να τον αγκαλιάσω,
τον αγκαλιάζω νοερά,
με τα χέρια μου απλωμένα,
σαν σε σταυρό.
Και ακούω τον κάθε πόνο του,
την κάθε ανησυχία του.
Και βλέπω τις αρετές του και μόνο αρετές...
Θέλω πάντα τον άνθρωπο να τον κοιτώ από χαμηλά,
ακόμη και αν είναι στο πεζοδρόμιο καθισμένος,
με τα χέρια του ανοιχτά...
Έτσι μπορώ για μια στιγμή να δω και λίγο Ουρανό...
Μικραίνω
και ζω τον Ταπεινό μου Κύριο.
Κύριος με μαθαίνει...
Άσωτος Υιός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου