Όταν βραδιάζει...

Όταν βραδιάζει και κοιμάμαι στο καθαρό κρεβάτι μου, θέλω να έχω την εικόνα του αδερφού μου, εκεί έξω, από την ζεστασιά μου. Θέλω να νιώσω το σκληρό στρώμα του, την υγρασία και να δω τα πόδια των περαστικών... Εικόνες πολλές και πληγές αγιάτρευτες, στο σώμα του.





Σεργιανάω στους σκοτεινούς δρόμους, με τα αμπαρωμένα σπίτια και τους βιαστικούς ανθρώπους. Νιώθω τόσο πλούσιος σε αγαθά και τόσο φτωχός, που δεν έψαξα να σε βρω και να σε παρηγορήσω, αδερφέ μου. Νιώθω τον πόνο σου και βλέπω την υπομονή σου, που δοξάζει τον Κύριο. Βλέπω το Στεφάνι σου. Σεργιανάω μέχρι να κουραστώ και να αποκοιμηθώ, σε κάποια γωνιά και εγώ, πιο πέρα, κοντά σου... Να μάθω από την ζωή σου και την Δόξα σου... Συγχώραμε Κύριε... Καληνύχτα άγνωστε αδερφέ, Χριστέ μου...
Άσωτος Υιός