Διάβασα πριν λίγο την είδηση ότι εκοιμήθη (πλήρης ημερών) η ηγουμένη της Μονής του Αγίου Ραφαήλ Μυτιλήνης Ευγενία Κλειδαρά και αύριο θα ψαλεί η εξόδιος ακολουθία.
Καλόν Παράδεισο και καλή Ανάσταση να έχει η Γερόντισσα.
Δεν την είχα γνωρίσει αλλά με την είδηση της κοιμήσεώς της, ξανάρθε στο μυαλό μου η -προ ετών- επίσκεψή μου στο μοναστήρι του Αγίου και όλο εκείνο το γλυκό κλάμα που -χρόνια μαζεμένο- λευτερώθηκε ανυποχώρητα μπροστά του.
http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2013/07/blog-post_4.html
Καλόν Παράδεισο και καλή Ανάσταση να έχει η Γερόντισσα.Δεν την είχα γνωρίσει αλλά με την είδηση της κοιμήσεώς της, ξανάρθε στο μυαλό μου η -προ ετών- επίσκεψή μου στο μοναστήρι του Αγίου και όλο εκείνο το γλυκό κλάμα που -χρόνια μαζεμένο- λευτερώθηκε ανυποχώρητα μπροστά του.
Σε τούτο το μεσημέρι του Ιούλη, καρφιτσώθηκαν, σαν μικρές μαρουδίτσες, οι μνήμες λίγο μαύρο (για τις αμαρτίες μου) λίγο κόκκινο (για την ελπίδα) -όπως η ράχη της "πέτα-πέτα μαρουδίτσα"-.
Θυμάμαι που χρόνους πολλούς το μάζευα το δάκρυ, μαζί με τις ευεργεσίες του Αγίου Ραφαήλ και μαζί με τον πόθο να πάω να τον προσκυνήσω.
Και όταν αξιώθηκα, σαν φάνηκε το σπίτι του (μεγάλο σαν τα θαύματά του) άρχισαν να λύνονται εντός μου ένας- ένας οι κόμποι και οι λυγμοί συγκεντρωμένοι στον λαιμό μου, απαιτούσαν ..απελευθέρωση. Κρατήθηκα, μην φοβηθεί ο άντρας μου από το ξαφνικό κλάμα και όταν φτάσαμε, έστειλα εκείνον (δήθεν) να κρατήσει σειρά στο αγίασμα κι' εγώ κατευθύνθηκα στο ναό.
Ήταν σαν να ήμουν χρόνια στην ξενιτειά και γύριζα.
Θυμάμαι δε,πως είχα την αίσθηση όχι πως έκλαιγα αλλά πως έβγαινε από τα μάτια μου το κομμάτι της ψυχής μου που ανήκε στον Άγιο Ραφαήλ και το είχα παράνομα κατακρατήσει.
Δεν ήμουν λυπημένη, δεν ήμουν χαρούμενη. Ήμουν απλά εκεί, στην πατρίδα που δεν με γέννησε αλλά που εδικαιούτο την επιστροφή μου, ως τόπος συνάντησης με τον Φίλο μου.
Ήμουν στην οικία του Φίλου μου. Οικία γεμάτη ευλογίες κρεμασμένες στο δέντρο του μαρτυρίου του, ωστόσο όχι πικρές αλλά ηδείς σαν το ζεστό ζυμωτό ψωμί που κερνούν τον ξενιτεμένο που επιστρέφει.
Επέστρεφα από τα ανομήματά μου και όταν έφυγα ανεχώρησα -δυστυχώς- πάλι γι αυτά.
Όμως τώρα ήταν αλλιώς: Είχα μάθει να επιστρέφω και ήξερα πως οι επιστροφές δεν είναι αναγκαία τοπικές. Από τότε, ευδόκησε ο Κύριος να επιστρέφω σε Φίλους αλλά εκείνο το ταξίδι στη Μυτιλήνη ακόμη λιώνει μέσα μου τα σερμπέτια της καρδιάς που παγώνουν οι χειμώνες της απομάκρυνσης......
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ:
Θυμάμαι που χρόνους πολλούς το μάζευα το δάκρυ, μαζί με τις ευεργεσίες του Αγίου Ραφαήλ και μαζί με τον πόθο να πάω να τον προσκυνήσω.
Και όταν αξιώθηκα, σαν φάνηκε το σπίτι του (μεγάλο σαν τα θαύματά του) άρχισαν να λύνονται εντός μου ένας- ένας οι κόμποι και οι λυγμοί συγκεντρωμένοι στον λαιμό μου, απαιτούσαν ..απελευθέρωση. Κρατήθηκα, μην φοβηθεί ο άντρας μου από το ξαφνικό κλάμα και όταν φτάσαμε, έστειλα εκείνον (δήθεν) να κρατήσει σειρά στο αγίασμα κι' εγώ κατευθύνθηκα στο ναό.
Ήταν σαν να ήμουν χρόνια στην ξενιτειά και γύριζα.
Θυμάμαι δε,πως είχα την αίσθηση όχι πως έκλαιγα αλλά πως έβγαινε από τα μάτια μου το κομμάτι της ψυχής μου που ανήκε στον Άγιο Ραφαήλ και το είχα παράνομα κατακρατήσει.
Δεν ήμουν λυπημένη, δεν ήμουν χαρούμενη. Ήμουν απλά εκεί, στην πατρίδα που δεν με γέννησε αλλά που εδικαιούτο την επιστροφή μου, ως τόπος συνάντησης με τον Φίλο μου.
Ήμουν στην οικία του Φίλου μου. Οικία γεμάτη ευλογίες κρεμασμένες στο δέντρο του μαρτυρίου του, ωστόσο όχι πικρές αλλά ηδείς σαν το ζεστό ζυμωτό ψωμί που κερνούν τον ξενιτεμένο που επιστρέφει.
Επέστρεφα από τα ανομήματά μου και όταν έφυγα ανεχώρησα -δυστυχώς- πάλι γι αυτά.
Όμως τώρα ήταν αλλιώς: Είχα μάθει να επιστρέφω και ήξερα πως οι επιστροφές δεν είναι αναγκαία τοπικές. Από τότε, ευδόκησε ο Κύριος να επιστρέφω σε Φίλους αλλά εκείνο το ταξίδι στη Μυτιλήνη ακόμη λιώνει μέσα μου τα σερμπέτια της καρδιάς που παγώνουν οι χειμώνες της απομάκρυνσης......
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου