Γεμίσαμε με ‘δήθεν’, πήξαμε στους ‘τίποτα’ και στους ‘μηδέν’, ενταφιάσαμε τη λέξη εθνική συνείδηση και έλληνας συνάνθρωπος ως ρατσιστική αμαρτία, επιλέξαμε τον εύκολο δρόμο της κατακραυγής και της ομαδοποίησης των άκρων με το υγιές συναίσθημα πατριωτισμού, φτάσαμε την Ελλάδα στα σημεία που βλέπουμε αλλά που δεν θέλουμε να αποδεχτούμε. Είμαστε ένα βήμα πριν το σημείο χωρίς επιστροφή. Ένα βήμα πριν τον αλληλοσπαραγμό.
Ενδεχομένως αρκετοί να πουν, ‘να ακόμη ένας Χρυσαυγίτης, ένας φασίστας, ένα ρατσιστής, ένας φανατικός’.
Δεν πειράζει, το κείμενο αυτό δεν προορίζεται για αυτούς τους φανατισμένους και παθιασμένους ‘δήθεν’. Προφανώς γιατί είναι το μόνο που μπορούν να αρθρώσουν μπροστά στην πραγματικότητα. Είναι η μόνη άμυνα τους. Η ισοπέδωση. Γιατί όταν ισοπεδώνεις τα πάντα κάτω από τις δυο τρεις τέσσερις λέξεις που προανέφερα, απλά θέλεις να ζεις σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε μία άλλη χώρα.
Εδώ υπάρχει δυστυχώς, μία πολύ σκληρή αλήθεια. Μία αλήθεια που τη βλέπουν αρκετοί, που την αποδέχονται λίγοι και που οι περισσότεροι απλά την προσπερνούν, την περιθωριοποιούν, την λοιδορούν ή ακόμη χειρότερα της βάζουν ‘ταμπέλες’. Κι αυτή είναι ότι απλά δεν πάει άλλο. Τα όρια έχουν ξεπεραστεί προ πολλού. Δεν έχει σημασία πλέον το τι έφταιξε, αλλά το πώς αντιμετωπίζεται.
Σε όλους αυτούς τους ‘δήθεν’ που μόνο φωνάζουν για δικαιώματα, στους ‘τίποτα’ και στους ‘μηδέν’, που παπαγαλίζουν συνήθως πράγματα που δεν ξέρουν, δεν ψάχνουν και δεν ενδιαφέρονται να μάθουν, η αντίδραση της κοινωνίας θα είναι αδυσώπητη. Δεν είναι θέμα ακραίων στοιχείων. Θα αντιδράσει ο μέσος έλληνας, η μέση ελληνίδα. Θα αντιδράσουν αυτοί που έθαψαν ήδη πατεράδες, μανάδες και παππούδες, που κλάψανε κόρες και γιούς, που φοβούνται αλλά που κυρίως νοιώθουν προδομένοι. Όχι πλέον από το κράτος και την πολιτεία που έχει τη μέγιστη ευθύνη για την ξεφτίλα της σημερινής Ελλάδας, αλλά από τους συνανθρώπους τους.
Όλους αυτούς που έχουν γκετοποιήσει το δικαίωμα τους στην ελεύθερη έκφραση της γνώμης, όλους αυτούς τους φανατικούς της ‘μόδας’ του ρατσιστικού αντιρατσισμού που δεν έχουν μέτρο. Αυτοί που ουσιαστικά ισοπεδώνουν και αυτό που υποστηρίζουν, βάζοντας στην ίδια απαράδεκτη μοίρα τους νόμιμους και παράνομους, αλλά σε κατώτερη μοίρα την ίδια τους τη χώρα και τους έλληνες συνανθρώπους τους.
Είναι πραγματικά κρίμα, για μία κοινωνία που είχε ουδέποτε επέδειξε ρατσισμό και βία, τουλάχιστον στο βαθμό που έχουν επιδείξει άλλα ευρωπαϊκά κράτη, να βάλλεται από ‘δήθεν’ για δήθεν ρατσισμό και δήθεν φασισμό.
Αλήθεια, είναι τόσο ακραίο να θέλεις να κυκλοφορείς χωρίς φόβο, να μη θέλεις να κλάψεις δικούς σου ανθρώπους, να μην βλέπεις καθημερινά μπροστά στα μάτια σου οποιαδήποτε βία;
Προφανώς και είναι, αλλιώς, όλες αυτές οι φανφάρες για το πρώτο ορθό βήμα που έκανε η Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια (και 20 χρόνια από τότε που επί Σαμαρά – άραγε κατάλαβε το λάθος του; - άνοιξαν τα σύνορα και είπαμε ‘μπάτε όλοι κι αλέστε’) δεν θα υπήρχαν.
Βία και ρατσισμός είναι δύο έννοιες που κατά κανόνα τώρα στην Ελλάδα, πρεσβεύουν μόνο πράξεις Ελλήνων. Οτιδήποτε άλλο, είναι ατυχές περιστατικό. Έτσι κύριοι και κυρίες ‘δήθεν’;
Του
Κώστα Τριάντου
http://www.baxalon.gr/index.php/simera/itemlist/user/45-κώσταςτριάντος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου